सहज आठवलं !

 खूप वर्षांपूर्वी पुण्याला कर्वेनगर येथे हिंगणे होम कॉलनीमध्ये रहात होतो. दुपारच्या जेवणासाठी पाच मिनिट अंतरावर एक हॉटेल होते तेथे  चालत जावं लागत असे, अशाच एका दुपारी मी हॉटेलकडे निघालो होतो. कॉलनीमध्ये मुख्य रस्त्यापासून आत येणारा रस्ता  थोडासा जास्तच वळणाचा होता. दुपारची वेळ होती त्यामुळे रस्ता मोकळाच होता इतक्यात एक भरधाव वेगाने रिक्षा आली रिक्षामध्ये मोठ्या आवाजात गाणं वाजत होत आणि कदाचित गाण्याच्या तालावर रिक्षा ड्रायव्हर अगदी आनंदात रिक्षा चालवत येत होता. रिक्षा मी जात असलेल्या विरुद्ध दिशेला जात होती.  मी रस्त्याच्या डाव्याबाजुने चालत होतो तरीही  रिक्शा मला जवळपास घासून गेली. मला राग आला होता पण रोजची सवय असल्यासारखा  मी मागे वळून न पाहता पुढे चालत राहिलो आणि अचानक तीन सेकंदात  रस्त्यावर कोणीतरी मोकळा पिंप टाकावा असा आवाज झाला  म्हणून मी मागे वळून पहिले तर तीच  रिक्षा रस्त्यावर  आडवी झाली होती, ते पाहून आजूबाजूचे सातआठ लोक जमा झाले. मी ही धावत रिक्षाजवळ गेलो, सर्व लोक जरा अंतर ठेउनच रिक्षाची पाहणी करत होते इतक्यात आत कोलमडलेला रिक्षा ड्रायव्हर उडी मारून रिक्षाच्या बाहेर आला आणि उभा राहिला मी रिक्षाच्या आतमध्ये वाकून पहिले तर आत अजून एक माणूस आपल्या दोन्ही पायावर बसून आपल्या तोंडातून आवाज काढण्याचा प्रयत्न करत होता. कदाचित त्याच्या पोटावर मार लागला असावा अशामध्ये त्या रिक्षामध्ये टेपवर गाणं अजूनही वाजतच होत. हे पाहून मला खूप जोराने हसायला आलं आणि मी तिथून काढता पाय घेतला.  हा लेख लिहताना ते दृश्य आठवून पुन्हा पुन्हा हसायला येत होते.

पुण्यातच एका सकाळी  बेकरीमधून काही सामान आणण्यासाठी मित्राच्या बाईकला किक मारली, बाईकच्या आवाजात ' ब्रेक खराब झालेत' हे मित्राचं वाक्य मला ऐकुच आलं  नाही. माझी गाडी सुसाट धावत होती. बेकरीच्या  समोर गाडी लावू म्हणून मी बेकरी जवळ आल्यावर ब्रेक लावायचा प्रयत्न केला पण कसल काय गाडी थांबली ते ही सरळ दुकानाच्या आत काउंटरला धडक मारूनच सुदैवाने काही तोडफोड आणि इजा झाली नाही बेकरीमध्ये पण कोणी नव्हते त्यामुळे पटकन गाडी बेकरीच्या बाहेर काढली आणि कमी वेगात घराजवळ आणून लावली. म्हणून बाईकवर मागे बसायला मी नेहमी प्राधान्य देतो.

नवीन बाईक शिकलेला माझा मित्र शरद आणि मी पुण्याला असताना एकदा 'पुणे केम्प' येथे बाईकवरून फिरत होतो. संध्याकाळचे सात वाजले होते आणि रस्त्यावर रहदारी वाढली होती आणि त्यातच डेक्कन कडे येणारा रस्ता आम्हाला सापडत नव्हता. आणि रस्ता शोधत चुकीच्या मार्गाने जात होतो अशावेळी एक हेल्मेट घातलेला बाईकवाला आमच्या जवळून जात होता. त्याला रस्ता विचारावा म्हणून आम्ही त्याच्याकडे पाहत होतो इतर वाहनांचा आवाज जास्त होता त्यामुळे आमचे बोलणे त्याला ऐकू जावे म्हणून शरदने गाडी शक्य तेवढी त्याच्या गाडीजवळ नेण्याचा प्रयत्न केला आणि या गडबडीत तो बाईकवाला काय? काय? अस म्हणत असताना आम्ही दोघे आमच्या बाईकसह त्याच्या बाईकवर कोसळलो त्याने आम्हाला आणि आम्ही त्याला कसेबसे उभे राहण्यास मदत केली आणि डेक्कनकडे जाणारा मार्ग सांगितला. हे सर्व सहज आठवल कि आजही हसायला येते.